من و آبروی چفیه تو

خشکی چشم عطش خورده از آنجاست که من

 آبیاری نشدم فصل بهار شهدا

بسم الله و کسب فهم

يکي از شاگردان شيخ انصاري رحمه الله عليه مي گويد: چون از مقدمات علوم و سطوح فارغ گشتم، براي تکميل تحصيلاتم به نجف اشرف رفتم و به مجلس درس شيخ حاضر شدم اما از مطالب و درس شيخ هيچ نمي فهميدم خيلي به اين حالت متاثر شدم تا جايي که به حضرت اميرالمومنين علي(ع) متوسل شدم.
شبي در عالم خواب خدمت آن حضرت رسيدم و حضرت علي(ع) بسم الله الرحمن الرحيم را در گوش من قرائت نمودند.
چون صبح شد در مجلس درس شيخ حاضر شدم، درس را فهميدم، کم کم جلو رفتم پس از چند روز به جايي رسيدم که در مجلس درس حاضر مي شدم و صحبت مي کردم. روزي از زير منبر درس با شيخ بسيار صحبت نمودم و اشکال گرفتم.
آن روز پس از ختم درس خدمت شيخ انصاري رسيدم، شيخ آهسته در گوش من فرمود: آن کس که بسم الله را در گوش تو خواند تا والضالين را در گوش من خواند.
اين بگفت و برفت. من از اين قضيه بسيار تعجب کردم، فهميدم که شيخ داراي کرامت است، زيرا تا آن وقت به کسي اين مطلب را نگفته بودم.(زندگي علماء-ص116)

آدرس: http://abolfazljongi.blogfa.com/post/25

قرآن کتاب هدایت و برنامه زندگی انسان است که اصول صحیح زیستن را برای بشر به ارمغان آورده است. قرآن «تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْ‏ء»[1] است؛ یعنی بیانگر همه چیز برای بشر می‌باشد. از جمله موارد مهمی که در قرآن آمده شناخت دشمنان انسان، این مخلوق برتر و برگزیده الهی است. بخش قابل توجهی از آیات قرآن به مسئله دشمن شناسی اختصاص دارد و این نشان از اهمیت این مقوله مهم دارد؛ زیرا به تعبیر آیات نورانی قرآن برخی از این دشمنان از ابتدای خلقت انسان به همراه او بوده‌اند و تا آخر هم او را رها نخواهند کرد. تا جایی که بزرگ‌ترین دشمن انسان یعنی شیطان رانده شده به دشمنی با انسان قسم می‌خورد: «قالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِین»؛[2] به عزّتت سوگند، همه آنان را گمراه خواهم کرد.
بنابر این، دشمن شناسی بسیار مهم است و باید همه انسان‌ها، انواع دشمنان خویش را بشناسند تا بهره بهتری از زندگی خویش برگیرند.
واژه شناسی دشمن
واژه دشمن در قرآن معادل «عدوّ» است. راغب اصفهانی درباره «عدوّ» می‌گوید:
«عدو، تجاوز و درگذشتن از حدّ است که با التیام منافات دارد؛ یعنى با بهبودى بخشیدن و سازگارى دادن میان دو چیز تفاوت دارد. عدوّ دو گونه است:
۱. عداوت به قصد دشمنى و خصومت، مثل آیات: «فَإِنْ کانَ مِنْ قَوْمٍ عَدُوٍّ لَکُمْ‏»،[3] «جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ».‏[4] و دشمنى از دیگرى و از غیر جنس خود در آیه: «عَدُوًّا شَیاطِینَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِ».[5]
2. دشمنى و عداوتى که از روى قصد نباشد، بلکه حالتى به او دست مى‌‏دهد که اذیّت مى‌‏شود، همان‌گونه که از دشمنان مورد اذیّت و آزار قرار مى‏‌گیرد، مثل آیه: «فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِی إِلَّا رَبَّ الْعالَمِینَ»،‏[6] و آیه‌‏اى در باره اولاد که مى‌‏گوید: «عَدُوًّا لَکُمْ فَاحْذَرُوهُمْ‏».[7]، [8]
با توجه به معنای فوق و نظر به آیات قرآن، مفهوم دشمن در قرآن به چند دسته تقسیم می‌شود که به شرح زیر است.

http://www.islamquest.net