من و آبروی چفیه تو

اي حاكم آسمان اميدها !

اي نهايت خوبي ها !

در هر خوبي اميدم تويي و در هر ناگواري پناهم تويي .

باران مهرباني توست كه كوير نااميدي ام را سرسبز مي كند و نسيم محبت توست كه طراوت را به باغ خزان زده ام مي بخشد .

اگر اميد به نگاه كريمانه ات نبود كه ” نيست ” مي شدم و بي پرتو لطف تو كه گريزگاهي ندارم .

غنچه ي اميدهايم به لبخند تو شكوفا مي شود و درخت آرزوهايم به نگاه تو به بار مي نشيند .

هرچه خوبي است از عنايت توست و هرچه شادي از سرچشمه ي لطف تو جاري است .

این كوير به چيزي جز ابر باران زاد تو چشم ندارد پس بباران !اين غنچه جز به لبخند تو نمي شكفد  پس بخند !

اين سرگشته جز پناهگاه آرام و امن تو جايي نمي داند پس پناهي !

اين پرنده جز آشيانه ي نگاه تو نمي شناسد پس نشانه ا ي!

اين بنده  تو را جز به آمرزش نمي شناسد پس بنده نوازي كن …